DE EENZAME MONNIK
De weg naar “ik”.
Ik volg geen zenmeester, ben niet aangesloten bij een klooster. Dat is niet mijn weg.Het is niet mijn weg om 8 uur per dag in een zendo op een mat te zitten.
Mijn weg bestaat uit de dingen die ik ontdek, in de wereld, in mijzelf. Alleen, als eenzame monnik.Ik heb een aantal dingen uit verschillende stromingen genomen, die mij helpen op mijn weg.Hoe ik mediteer, reciteer en hoe ik haiku’s, gezegdes of sumi-e’s maak.
Ik doe dit zoals dit in mijn dagelijkse leven past. Werk, hobby’s, sport en zen vormen 1 geheel.Tenminste dat is de bedoeling. Ook bij mij lukt dat niet altijd.
Haiku’s, gezegdes en sumi-e worden door mij (ik) gevormd, uitgewerkt en gemaakt. Ook dit is een vorm van zen. Je schrijft geen haiku in een minuut, je mediteert en hij komt tot je. Een goede haiku, gezegde of sumi-e komt uit je “ik”.
“IK”
“Ik” is niet je ego, niet je geest en niet je gedachte’s, niet hoe je reageert in een situatie of op een persoon. “Ik” is je ziel, je hart. Vandaar de spreuk boven de pagina. “True freedom lies in your heart. Not your mind”. Dit is geen zengezegde, het is een wijsheid. Het moeilijkste in het leven is om naar je hart en niet je verstand te luisteren. In veel reacties wint het verstand van het hart. De weg om te luisteren naar je hart is zen.
Als het je lukt om te luisteren naar je hart, zul je in alles wat je doet en/of mee maakt vrede, vrijheid en wijsheid vinden. Dat is de weg van zen, de weg naar Satori.
Derek
Hij bracht de leer van ZEN naar Japan.
Eisai (27 mei 1141 – 2 juli 1215) was een Japanse boeddhistische priester die in Japan de Rinzai-school van het zenboeddhisme, alsook de Chinese groene thee introduceerde. Hij is ook bekend als Eisai Zenji.
Eisai studeerde in China, zoals ook zenmeester Dōgen deed. Hij wordt geassocieerd met de school Rinzai Zen, die plotselinge verlichting bepleit (in tegenstelling tot de Sōtō Zen-school, die geleidelijke verlichting bepleit).
Groene thee werd ook geïntroduceerd in Japan door Eisai. Hij bracht de theezaden uit China en cultiveerde en bereidde ze. Hij schreef zelfs een boek over thee, omdat hij ervan overtuigd was dat thee een geneesmiddel was voor allerlei kwalen.
Bron: Wikipedia.nl
Een Japanse dichtvorm.
Een haiku bestaat uit 17 lettergrepen die over 3 regels verdeelt zijn. In de eerste regel zijn er 5 lettergrepen aanwezig, in de tweede 7 en in de derde regel weer 5.
Een haiku heeft als onderwerp de natuur, omgeving, gebeurtenis en/of het gevoel daarbij.
Bij de haiku’s die ik maak volg ik de traditie, maar probeer dit op een moderne manier vorm te geven.Hieronder een selectie van de haiku’s die ik gemaakt heb.Ik ben bezig met een boekje met mijn Haiku’s, op de “informatie” pagina staat meer en over hoe te bestellen.
Een vorm van meditatie.
De ZEN gezegdes hebben eigenlijk geen antwoord elk antwoord is goed. Het gaat er om hoe je tot het antwoord komt. Als je tijdens een meditatie je focust op een gezegde, laat je geen ruimte voor andere gedachtes. Het antwoord dat je krijgt komt door hoe je mediteert.
Er staan ook gezegdes tussen die meer een wijsheid zijn. Je kunt er geen antwoord op geven, maar neem ze met je mee als je leeft.
Ook bij de gezegdes probeer ik een moderne vorm te gebruiken.
De gezegdes hieronder zijn tijdens het mediteren bij mij naar boven gekomen.
De kunst van het penseel.
Sumi-e is een eeuwenoude techniek die 2500 v. Chr. in China is ontstaan en veel later door Zen-monnikken naar Japan is gebracht. Sumi betekent 'zwarte inkt', e staat voor 'schilderij'.
Minder is meer. Dat is het uitgangspunt bij sumi-e. Waarom een woud van bamboe schilderen als 2 scheuten en 10 blaadjes het zelfde verhaal vertellen.
De kunst van het thee zetten en drinken.
De Japanse theeceremonie (茶道, chadō of sadō; "weg van de thee"), ook tja-no-joe of cha-no-yu (letterlijk: "warm water voor de thee") genoemd, is een Japanse traditie waarin het drinken van thee is verheven tot een kunstvorm.
Een theeceremonie bestaat uit een serie vooraf bepaalde handelingen die na elkaar worden verricht, om optimaal te kunnen genieten van de thee en het in stand houden van verscheidene tradities die Japan rijk is. De ceremonie is zo geconcentreerd en serieus van aard, dat het een deel is geworden van het belijden van het boeddhisme, met name de Zen-stroming binnen deze godsdienst.
Theeceremonies worden onderverdeeld in twee categorieën: chakai (茶会) en chaji (茶事). Een chakai is een relatief eenvoudige bijeenkomst die zoetigheden, dunne thee (薄茶, usucha) en mogelijk een lichte maaltijd omvat. Een chaji daarentegen is veel formeler en omvat meestal een volledige kaiseki-maaltijd gevolgd door zoetigheden, dikke thee (濃茶, koicha) en dunne thee.
Chaji
De chaji is een minimaal vier uur durende ceremonie met als doel de geest te bevrijden van alles wat hem bezwaart en belast. Naast het drinken van thee is er ook een maaltijd aan verbonden. Het theeritueel is sober en wordt gehouden in een theehuis. Dit theehuis bevindt zich in een theetuin. Alleen al de wandeling door deze theetuin is een heel speciale en mentale voorbereiding. In het theehuis treft men slechts rijstmatten op de vloer en nauwkeurig voorgeschreven theebenodigdheden. Alles gebeurt volgens vastgestelde regels. De bewegingen van de theemeester en de gasten zijn minimaal, vloeiend en doelmatig.
De zomer en de winter (het Furo-seizoen van mei tot oktober en het Ro-seizoen van november tot april) hebben elk hun eigen ritueel. Beide vormen verschillen wezenlijk van elkaar, zowel wat het verloop en de benodigdheden betreft alsook de sfeer. Bij Furo hoort een verplaatsbaar kooktoestel, terwijl bij Ro een in de vloer ingebouwde stookplaats wordt gebruikt. Er bestaan talloze varianten op de zomer- en winterrituelen.
In een wachtruimte verzamelen alle gasten zich op de afgesproken tijd. Wanneer alle gasten aanwezig zijn, verplaatsen ze zich naar de tuin en nemen plaats op een bankje, waar ze wachten op de gastheer. Wanneer deze verschijnt begroet hij hen zwijgend met een diepe buiging. De gasten schrijden nu achter elkaar aan door de tuin, en wassen handen en mond bij een waterbekken. De entree naar de theeruimte is laag, zodat iedereen diep moet bukken. Deze houding drukt zowel nederigheid als respect uit, en doet het verschil in rang en stand verdwijnen.
De ruimte is sober. Niets mag de aanwezige afleiden; de zenweg moet het middelpunt van de theeweg zijn. In de platennis hangt een papierrol met een zenboeddhistische spreuk die van toepassing is op de gelegenheid en die door alle gasten wordt bestudeerd.
Zodra alle gasten zitten, verschijnt de gastheer (theemeester). Boven de stookplaats hangt een ijzeren waterketel waarin het water zacht kookt. De gastheer serveert een lichte maaltijd die uit meerdere gangen bestaat. Na de maaltijd legt de gastheer op ceremoniële wijze nieuwe houtkooltjes op de stookplaats. De gasten krijgen iets zoets om de smaakpapillen op de thee voor te bereiden. De gasten verlaten de ruimte en gaan terug naar de tuin. Daar wachten ze op het tweede deel van de ceremonie.
Met een slag op de gong worden de gasten geattendeerd op de start van het tweede deel van de ceremonie. In de nis waar net nog de papierrol hing, staat nu een vaas bloemen. De gastheer brengt nu de andere benodigdheden een voor een binnen. Wanneer alle benodigdheden aanwezig zijn, begint de gastheer met strikt voorgeschreven handgebaren en bewegingen aan de voorbereiding van de thee. De aanwezigen zijn vol aandacht voor de klanken in de stilte. Nu zet de gastheer de kom met de dikke groene thee neer. Een van de gasten neemt de kom op en neemt drie slokjes, veegt de rand schoon met een vochtige doek en geeft de kom aan de volgende gast. Deze procedure wordt herhaald tot iedere gast van de thee gedronken heeft. Daarna sluit de theemeester dit onderdeel af, hij reinigt al het theegerei en laat het de gasten zien. Tot slot legt hij nogmaals kooltjes op het vuur.
Het volgende deel is minder formeel. Er wordt nu rustig gepraat. De gastheer serveert een klein zoet hapje. Ook het theegerei, een nieuwe theekom en een andere theesoort worden klaargezet. Hij bereidt voor iedere gast een kom met deze keer schuimig geklopte dunne thee. Hij heeft met iedere gast een kort afscheidsgesprekje. Dan beëindigt hij de ceremonie, waarna de gasten vertrekken en de gastheer alleen achterblijft in de theeruimte.
Het zetten van de thee
De thee die in de Japanse theeceremonie wordt gedronken, is altijd groene thee in traditionele poedervorm. Hiervoor worden verse, nog groene theebladeren gedroogd, geroosterd en tenslotte vermalen en bewaard in een houten lakdoos, Natsume genoemd. Met een kleine houder van keramiek aan een houten steel, de Chashaku, wordt het poeder afgemeten, waarna de houder wordt doorgegeven naar elke deelnemer van de ceremonie. Elke deelnemer heeft een eigen spatel van bamboe waarmee men een portie thee in zijn of haar theekommetje doet. Vervolgens wordt kokend water dat wordt opgediend uit een metalen ketel die in het midden van de mat staat, over de thee in de kommetjes geschonken met een speciale lepel, de Hishaku.
Als laatste gebruikt men een kwastje van bamboe, dat men een Chasen noemt, om de thee op te kloppen waardoor een schuimige textuur ontstaat. Mede door dit opschuimen krijgt de thee een kenmerkende bittere smaak, die bij deze methode van theezetten ontstaat.
Het drinken van de thee
Het drinken van de thee tijdens de ceremonie gebeurt in complete rust en stilte. Men zit in een meditatieve hurkzit: benen dubbel, leunend op de hielen. De traditionele theeceremonie maakt deel uit van een meditatietechniek die toegepast wordt door belijders van het zenboeddhisme en is daarom verbonden aan strikte regels en voorschriften betreffende de handelingen en houding van de deelnemers, en de plaats waar dit gebeurt. Het is vanzelfsprekend dat men een theeceremonie houdt in een Japans theehuis, en dat de inrichting hiervan compleet afgestemd is op de richtprincipes van zen en Feng Shui, om zo de doorstroming van energie te bevorderen.
Bij het ontvangen van de thee door de schenker, buigt men, zet de kom met thee op de linkerhand en draait deze met de rechterhand in drie korte bewegingen een volle 360 graden in de rondte, met de klok mee.
Geschiedenis
Thee was lange tijd bekend in China. Omstreeks de 7e eeuw nam thee als genotsartikel in populariteit toe. Dit leidde ertoe dat thee ook werd geëxporteerd naar andere landen, waaronder Japan.
Rondreizende boeddhistische monniken namen tijdens hun pelgrimstochten thee uit China mee, en zodoende kwam thee in Japan terecht. Het was pas rond de 13e eeuw dat er door zenmonniken strikte regels werden opgesteld voor het drinken van een thee, dit als deel van hun geloofsovertuiging. De boeddhistische monnik Jukō (1422-1502) was de eerste die een aantal regels voor de theeceremonie opstelde, maar het was Sen no Rikyu (1522-1591) die de regels en de ceremonie tot een ware kunst verhief. Andere bekende theemeesters waren Murata Mokichi Shukō (1423-1502]) en Takeno Jōō (1502-1555). Zij droegen bij aan de wijze waarop de theeceremonie tegenwoordig nog wordt uitgevoerd, meestal in een speciaal theehuis van de gastheer.
In latere jaren veranderden enkele aspecten van de theeceremonie. Zo werd in de 14e eeuw, tijdens het terugdringen van het belang van zenboeddhisme, van de theeceremonie een soort van intellectueel spel gemaakt. Vooral de hogere sociale kasten en de monarchie van Japan vermaakten zich met het raden naar de thee die werd gedronken tijdens de ceremonie. Daarnaast werd de aankleding van het theehuis een afspiegeling van de sociale rang van de persoon die de ceremonie gaf. Chinese kunst en verscheidene prestige-artikelen werden ter vertoning opgesteld in de theehuisjes.
In de 16e eeuw ontstond de Chanoyu-ceremonie, waarbij het drinken van thee tijdens een theeceremonie werd gezien als verbroedering en het begraven van de strijdbijl. Het raden naar de thee was toen nog steeds populair, maar daarnaast werd het als teken van trouw en broederschap de gewoonte om met alle deelnemers van slechts één theekommetje gebruik te maken. Daarnaast ging de Chanoyu-ceremonie ook om het zich terugtrekken van de buitenwereld en het opnieuw vinden van rust. Theehuisjes werden minder overdadig ingericht en kregen meer een simplistische, rustgevende uitstraling.
Bron: Wikipedia.nl
Een sport van rust, concentratie en ontspanning.
1 pijl, 1 boog, 1 blazoen.
Concentratie om te schieten, maar heel gezellig als je niet schiet.
Met een aantal vrienden schiet ik nationale en internationale wedstrijden.
Copyright (c) 2021 Derek Vredeveld
Niets van deze website mag gekopieerd, anders gepubliceerd, openbaar gemaakt, opgeslagen en/of uitgeprint worden zonder schriftelijke toestemming van Derek Vredeveld.
Bij misbruik wordt aangifte gedaan.
Derek Vredeveld kan niet aansprakelijk gesteld worden voor fouten in teksten en eventuele schades die daar uit voort vloeien.
Deze website vraagt geen persoonlijke gegevens, nog zal deze persoonlijke gegevens opslaan of aan derden verstrekken.
Indien u een email stuurt, zal uw email-adres worden gebruikt voor toekomstige communicatie, maar deze zal niet aan derden verstrekt worden.
